تاکنون تعاریف و تعابیر بسیاری برای سامانههای حملونقل هوشمند ارائهشده است؛ سامانههای حملونقل هوشمند ، دستگاههایی متشکل از فناوریهای نوین الکترونیک، کامپیوتر، تئوری اطلاعات و غیره هستند که امروزه در برنامه ریزی سامانههای حملونقل زمینی، نقش بسیار مهمی را ایفا مینمایند. قدمت کاربرد و برنامه ریزی سامانههای حملونقل هوشمند به اوایل دهه ۹۰ میلادی میرسد که از همان زمان کشورهای توسعهیافته شروع به مطالعه، طراحی و گسترش این سامانهها نموده اند. با توجه به توسعه روزافزون سامانههای مختلف حملونقل زمینی، افزایش تقاضای سفر بهصورت تصاعدی و نیز مشکلات عرضه خدمات حملونقلی، شاخه های مختلف حملونقل هوشمند توانسته اند تأثیرات بسیار مطلوبی در حل چالش های حملونقل برای دولتها فراهم آورند. کشورهای ژاپن، ایالاتمتحده و اتحادیه اروپا کشورهای پیشرو در این زمینه محسوب شده و سایر کشورها نیز به نحوی از تجربیات این کشورها بهره مند شده اند. از مهمترین مزایای استفاده از سامانههای حملونقل هوشمند میتوان به افزایش کارایی حرکت و جابجایی برای کالا و مسافر، کاهش تراکم ترافیک، افزایش توان مدیریت ساختارهای حملونقل، افزایش ایمنی، کاهش هزینه های عملیاتی و کاهش عوارض زیستمحیطی و مصرف سوخت اشاره نمود.
معماری سامانه حمل و نقل هوشمند (ITS)
